Een ervaring van een ouder

Tien jaar geleden emigreerde wij richting Oostenrijk: ik, m’n partner en onze twee zoons. Beiden gediagnosticeerd met ADHD en Imani (de oudste) ook met autisme. Imani was toen vijf en Senna drie jaar. We hadden in Nederland alles zorgvuldig voorbereid. Tot aan speciaal onderwijs en beschikkingen voor hulpverlening aan toe. Wat we het meest vreesden, namelijk dat de jongens niet zouden aarden, het hen niet lukte zich de taal of beter gezegd het dialect eigen te maken, bleek een grote meevaller. De prikkelarme omgeving, een idyllisch bergdorp op 1100 m hoogte in een natuurgebied aan de voet van de Grossglockner werd een realistische droom.

Voor Senna, een kleine Alberto Tomba op de skilatten en voor Imani, die graag speelde met takken op rotsblokken in Möll, de rivier die door het gebied liep, was onze nieuwe stek een waar speelparadijs. Het natuurschoon bood ons ontspanning en bovenal troost in een toch wel hele pittige thuissituatie toendertijd. We konden vanuit Nederland helaas niet alles voorzien. Zo konden we niet vermoeden dat hulpverlening uitbleef om de simpele reden dat het te kostbaar was iemand vanuit de stad in te vliegen voor één jongetje uit het dorp. Dat gold ook voor het leerlingenvervoer en de ambulante thuishulp. We bezochten kinderpsychologen voor advies en begeleiding. En we deden een beroep op lieve dorpsgenoten voor opvang. Buiten het feit dat deze provisorische oplossing flink in de papieren liep, kregen we op een dag van de professionals het advies Imani uit huis te plaatsen. We waren murw en de wanhoop voorbij. De situatie escaleerde en na bijna drie jaar spatte ons gezin uiteen. Dit was de status waarin we terug kwamen naar Nederland. Radeloos en niet wetende hoe alles af zou aflopen. M’n partner kwam via via in contact met Rina Liefting, de eigenaresse van Loofles.

Er volgde een afspraak waar we als ouders, maar bedroevend genoeg niet meer als partners, wanhopig tegenover Rina aan tafel zaten. Rina was empatisch, oplossingsgericht en kordaat. In no time was er plaats voor onze kroost bij Loofles en stond ze ons met haar team maximaal bij, zodat we even op adem konden komen. Die rust en tijd hadden we nodig om op te krabbelen en om de kracht te vinden de draad weer op te pakken, opnieuw te bouwen. En dat is met de nodige inspanningen gelukt. Ik kan oprecht concluderen dat ze toen ons gezin heeft gered. Het voorbeeld van de juiste persoon op de juiste plek. We hebben na inmiddels heel veel ervaring in de hulpverlening ons altijd verwonderd over het feit dat er bij Loofles allemaal ontzettend lieve leuke betrokken begeleiders rondlopen. Hoe krijgt Rina dat toch voor elkaar vroegen we ons meermaals af. Het doet nu wel een beetje pijn na zeven jaar bijna afscheid te moeten nemen, maar deze bijzondere herinnering is onuitwisbaar. Onze dankbaarheid is blijvend groot! Lof aan Loofles!